Onder een dun laagje sneeuw

Mama-kanker-niet 

Blog 1: 16 januari 2021

Onder een dun laagje sneeuw

Alsof de grassen te snel in bloei staan. Door de sneeuwval lijken de grassen hun pluisjes al te hebben gekregen. Dit schiet me te binnen bij het zien van de besneeuwde plantjes achter onze oprit.

Een paar weken geleden, bij de aanvang van de eerste drie chemo’s leek het nog allemaal gemakkelijk. Ik wandelde door het proces. Dit ging ik wel eventjes tussendoor doen. Dan kon ik tussendoor boeken lezen en receptjes proberen. Die boeken lukt nog wel, maar koken heb ik meestal uitbesteed aan man of moeder.

De kinderen spelen buiten met papa op de eerste echte sneeuwdag van het jaar (16 januari 2021).

Ik voel me niet zo geweldig. Koorts gehad de voorbije twee dagen. Zo fris als een hoentje opgestaan, om tegen de middag mijn potentiële prestaties weer te moeten aanpassen… “Jij voelt je nooit goed op sneeuwdag”, zegt Matthijs. Tja, superenthousiast krijg je me niet voor een partijtje sleeën -nat en koud- in de tuin. Zelfs geen warme herinneringen uit mijn kinderjaren, kunnen me daarbij over de streep duwen. Ik denk dat ik, net zoals bij mijn afweer voor vuile handen, op die vlakken heel erg volwassen was voor mijn leeftijd… Matthijs zijn wantrouwen is dus ergens wel gegrond. Al is het dit keer geen leugentje om niet naar buiten te hoeven.

Ik kijk door het raam naar onze achtertuin. De kinderen zijn dolenthousiast, vlinderen en rollen in de sneeuw voor papa’s fotoshoot. Het tafereel is gevuld met onbevangenheid en vormt prima didactisch materiaal voor elke mindfulness coach (zij denken absoluut niet aan de koude tenen en billen die zij straks gaan krijgen door nu in de sneeuw te rollen)

Niet alleen nu, maar op veel momenten, ben ik sinds de chemo een beetje observator geworden van mijn leven. Ik aanschouw en voer (af en toe iets) uit.  Ik moet rusten als me dat gezegd wordt, ook al verzet ik me ertegen in mijn hardnekkige ontkenning dat ik misschien toch een beetje ziek ben.  Ongelooflijk te bedenken dat ik een aantal weken geleden leefde op zo weinig slaap en nu meer slaap dan onze senior huiskat.

Sinds de voorbije week heb ik ook last met mijn eigen spiegelbeeld. Wie is die verbleekte versie van mezelf, met verkeerd gekleurd haar (tja, corona) en nog steeds wallen na 10u slaap. Soms vraag ik me af of de kinderen ook in een ontkennende fase zitten, want Olivia vindt me nog steeds de mooiste mama en, tot haar grote vrees, de perfecte kandidaat voor menig single papa.

Dus ja, graag dek ik dit potje nog even toe, als onder een dun laagje sneeuw. Dat kan best een beetje helend zijn, al is het maar omdat ik zo in hun ogen nog steeds dezelfde mama ben.